Wielki Post - dzień osiemnasty

Modlitwa

Ojcze, oto całkowicie powierzam się Tobie. Zrób ze mną , co Ci się podoba, a ja będę Ci wdzięczny za wszystko, cokolwiek ze mną uczynisz. Oto jestem gotów na wszystko. Pragnę tylko tego, by Twoja wola wypełniała się we mnie i we wszystkim, coś stworzył. Mój Boże, nie pragnę nic więcej. W ręce Twoje oddaję ducha mojego, bo kocham Cię z całego serca i - pełen ufności - oddaję Ci się bezgranicznie, bo Ty Jesteś naszym Ojcem.

/Karol de Foucauld/

Wielki Post - dzień siedemnasty

Modlitwa

Natchniony zwyczaj nas uczy,

byśmy w zbawiennym okresie

czterdziestu dni umartwienia

szczerą czynili pokutę.

Do tego prawo przynagla

i napomnienia proroków,

a nade wszystko sam Chrystus,

Król i Stworzyciel wszechświata.

Ten czas przeżyjmy w skupieniu:

krótsze niech będą rozmowy,

skromniejsze nasze posiłki,

więcej czuwania nad sobą.

Oddalmy zło, które może

chwiejnych zagarnąć w niewolę,

i brońmy siebie przed wrogiem

pełnym podstępnej przemocy.

Niech Tobie, w Trójcy jedyny,

chwała i cześć będzie wieczna,

a Ty w nas pomnóż owoce

postu i skruchy serdecznej.

Amen.

/Hymn z godziny czytań/

„Zaprawdę powiadam ci: Dziś będziesz ze Mną w raju”..

Jaką nadzieję może mieć wiszący na krzyżu człowiek? Niczego już w swoim życiu nie zmieni. Nie ucieknie przed nieuchronnym. Pozostaje mu tylko beznadziejna szamotanina, ból i w końcu rezygnacja. Wtedy wszystko się skończy.

Moje życie, Panie, wydawało mi się kiedyś dużo jaśniejsze. Miałem i pewnie jeszcze mam przed sobą jakąś przyszłość. Ale im dłużej żyję, tym bardziej uświadamiam sobie, że moja śmierć też kiedyś nadejdzie. Że pozostawię swoich bliskich, przyjaciół, niedopowiedziane zdania i niezrealizowane marzenia. To nieuniknione. Choćbym kopał, gryzł i płakał z wściekłości.

Ale wierząc w Ciebie słyszę Twoją obietnicę: będziesz ze Mną w raju. To wszystko zmienia. Nie będzie – mam nadzieję - ostatecznego rozstania z bliskimi, nie będzie przyjaźni, która by ostatecznie się urwała. Będę miał jeszcze szansę powiedzieć to, czego na ziemi powiedzieć nie zdążyłem...

Każdy dzień do tej chwili mnie przybliża. A że kolory mojego życia jakby już nieco przyblakły, coraz bardziej jej oczekuję. Spodziewając się nowego nieba i nowej ziemi powoli odkładam na wieczność to, czego tutaj już zrobić nie zdołam. Chciałbym Cię tylko prosić, ośmielony Twoją obietnicą daną dobremu łotrowi: spuść na moje grzechy zasłonę niepamięci, spraw, bym się tam znalazł. I by znaleźli się tam wszyscy, których choćby na chwilę na mojej drodze życia postawiłeś. Mam im tyle do powiedzenia. Bez nich moje szczęście nie będzie pełne...

Wielki Post - dzień szesnasty

Modlitwa

Boże miłosierdzia, wzbudź we mnie łaskę gorącego pragnienia, roztropnego poszukiwania, prawdziwego poznania i dokładnego wypełniania tego wszystkiego, co się Tobie podoba - 

na cześć i chwałę Twojego Imienia.

Wskaż mi drogę życia i daj, bym potrafił należycie wypełnić wszystko, czego ode mnie oczekujesz i co jest pożyteczne dla mojej duszy.

Zachowaj mnie przy życiu, Panie, tak wśród spraw pomyślnych, jak i wśród przeciwności. Pierwsze niech nie będą dla mnie okazją do wyniosłości; zaś drugie - powodem zniechęcenia.

Obym nigdy się nie cieszył ani troszczył o to, co mnie do Ciebie nie zbliża lub co mnie od 

Ciebie oddala.

Obym zawsze umiał wzgardzić tym, co ziemskie, i oby drogie mi było tylko to, co jest wieczne.

Wzbudź we mnie niechęć do wszystkiego, w czym nie ma Ciebie, i niech nigdy nie pragnę niczego, co jest poza Tobą.

Wzmacniaj mnie w każdej pracy podjętej na Twoją chwałę; i niech mi przykrym będzie

 każdy odpoczynek, który nie jest Twoją radością.

Mój duch Panie, niech często wznosi się do Ciebie i niech nieustannie rozmyśla o moich 

winach, abym mógł poznać swoje błędy.

/św. Tomasz z Akwinu/

7 Wszystkich zaś koniec jest bliski. 

Bądźcie więc roztropni i trzeźwi, abyście się mogli modlić. 8 Przede wszystkim miejcie wytrwałą miłość jedni ku drugim, bo miłość zakrywa wiele grzechów. 9 Okazujcie sobie wzajemną gościnność bez szemrania! 10 Jako dobrzy szafarze różnorakiej łaski Bożej 

służcie sobie nawzajem tym darem, jaki każdy otrzymał. 11 Jeżeli kto ma [dar] przemawiania, niech to będą jakby słowa Boże. Jeżeli kto pełni posługę, niech to czyni mocą, której Bóg 

udziela, aby we wszystkim był uwielbiony Bóg przez Jezusa Chrystusa. 

Jemu chwała i moc na wieki wieków! Amen. 

1 List św. Piotra 4,7 - 11

Wielki Post - dzień piętnasty

Modlitwa

O Jezu, który tak bardzo mnie umiłowałeś, wysłuchaj mojej modlitwy! Niech Twoja wola 

będzie zawsze moim pragnieniem, moim dążeniem i moją miłością. Spraw bym miłował to 

co jest Twoje, ale przede wszystkim bym miłował ciebie samego. Daj mi serce wypełnione miłością do Ciebie, by już nic mnie od Ciebie nie oderwało. Daj mi serce wierne i mocne, 

by się nie lękało , ani by się nie zniżało do rzeczy małych. Daj mi serce prawe - takie, 

któremu obce są kręte drogi zła. Daj mi serce odważne i zawsze gotowe do walki dla Ciebie. 

Daj mi serce hojne - takie, które nie wycofuje się, gdy napotyka przeszkody. Daj mi serce tak słodkie i pokorne, jak Twoje Serce, Panie Jezu.

/św. Tomasz z Akwinu./

Orędzie Ojca Świętego Franciszka na Wielki Post 2015 r.

Umacniajcie serca wasze (Jk 5, 8)

Drodzy Bracia i Siostry!

Wielki Post jest czasem odnowy dla Kościoła, wspólnot i poszczególnych wiernych. Przede wszystkim jednak jest „czasem łaski” (por. 2 Kor 6, 2). Bóg nie prosi nas o nic, czego by nam wcześniej nie dał: „My miłujemy [Boga], ponieważ Bóg sam pierwszy nas umiłował” (1 J 4, 19). Nie jesteśmy Mu obojętni. Zależy Mu na każdym z nas, zna nas po imieniu, troszczy się o nas i nas szuka, kiedy Go opuszczamy. Interesuje się każdym z nas; Jego miłość nie pozwala Mu być obojętnym na to, co nam się przydarza. Jednak bywa tak, że kiedy my mamy się dobrze i żyje się nam wygodnie, oczywiście zapominamy o innych (Bogu nie zdarza się to nigdy), nie obchodzą nas ich problemy, ich cierpienia i krzywdy, jakich zaznają..., wtedy nasze serce popada w obojętność – gdy ja mam się względnie dobrze i żyję wygodnie, zapominam o ludziach, którzy nie mają się dobrze. Ta egoistyczna postawa obojętności przybrała dziś rozmiary światowe, tak iż możemy mówić o globalizacji obojętności. Jest to problem, któremu jako chrześcijanie musimy stawić czoło.

Kiedy lud Boży nawraca się na Jego miłość, znajduje odpowiedzi na te pytania, które nieustannie stawia mu historia. Jednym z najpilniejszych wyzwań, któremu chcę poświęcić uwagę w tym Orędziu, jest globalizacja obojętności.

Obojętność wobec bliźniego i wobec Boga jest realną pokusą także dla nas, chrześcijan. Dlatego potrzebujemy słuchać w każdym Wielkim Poście nawoływania proroków, którzy podnoszą głos i nas przebudzają.

Bóg nie jest obojętny na świat – kocha go do tego stopnia, że daje swojego Syna dla zbawienia każdego człowieka. Przez wcielenie, życie ziemskie, śmierć i zmartwychwstanie Syna Bożego otwiera się definitywnie brama między Bogiem a człowiekiem, między niebem a ziemią. A Kościół jest niczym ręka, która trzyma tę bramę otwartą poprzez głoszenie Słowa, sprawowanie sakramentów, dawanie świadectwa wiary, która działa przez miłość (por. Ga 5, 6). Jednakże świat ma tendencję do zamykania się w sobie i zamykania tej bramy, przez którą Bóg wchodzi w świat, a świat w Niego. Dlatego ręka, którą jest Kościół, nie powinna nigdy się dziwić, że jest odpychana, miażdżona i raniona.

A zatem lud Boży potrzebuje odnowy, aby nie zobojętniał i nie zamknął się w sobie. Chciałbym wam zaproponować do rozważenia pod kątem tej odnowy trzy passusy.

1. „Gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki” (1 Kor 12, 26) – Kościół

Miłość Boża, która przełamuje to śmiertelne zamknięcie w sobie, jakim jest obojętność, jest nam ukazywana przez Kościół poprzez jego nauczanie, a przede wszystkim poprzez jego świadectwo. Można jednak dawać świadectwo jedynie o czymś, czego wcześniej doświadczyliśmy. Chrześcijanin to człowiek, który pozwala Bogu, aby go przyoblókł w swoją dobroć i swoje miłosierdzie, aby go przyoblókł w Chrystusa, żeby stał się tak jak On sługą Boga i ludzi. Przypomina nam o tym dobrze liturgia Wielkiego Czwartku przez obrzęd umywania nóg. Piotr nie chciał, żeby Jezus umył mu nogi, potem jednak zrozumiał, że Jezus nie chce jedynie dać przykładu, jak powinniśmy umywać sobie nawzajem nogi. Tę posługę może pełnić tylko ktoś, kto wcześniej pozwolił, by Chrystus umył mu nogi. Jedynie ten ma z Nim „udział” (J 13, 8) i dzięki temu może służyć człowiekowi.

Wielki Post jest czasem sprzyjającym temu, aby pozwolić Chrystusowi, by nam usłużył, a przez to stać się takim jak On. Dzieje się to, kiedy słuchamy Słowa Bożego i kiedy przyjmujemy sakramenty, w szczególności Eucharystię. W niej stajemy się tym, co przyjmujemy: ciałem Chrystusa. W tym ciele nie ma miejsca na obojętność, która jakże często zdaje się opanowywać nasze serca. Bowiem człowiek, który jest Chrystusowy, należy do jednego ciała, a w Nim nie jest się obojętnym jedni wobec drugich. „Tak więc gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki; podobnie gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współradują się wszystkie członki (1 Kor 12, 26).

Kościół jest communio sanctorum, ponieważ mają w nim udział święci, ale także dlatego, że jest komunią rzeczy świętych: miłości Bożej, objawionej nam w Chrystusie, i wszystkich Jego darów. Wśród nich jest także odpowiedź tych, którzy pozwalają, aby ich dosięgnęła ta miłość. W tym świętych obcowaniu i w tym uczestnictwie w rzeczach świętych nikt nie posiada tylko dla siebie, lecz to, co ma, jest dla wszystkich. A ponieważ jesteśmy złączeni w Bogu, możemy zrobić coś także dla tych, którzy są daleko, dla tych, do których o własnych tylko siłach nie moglibyśmy nigdy dotrzeć, bowiem z nimi i za nich modlimy się do Boga, abyśmy wszyscy otworzyli się na Jego zbawcze dzieło.

2. „Gdzie jest brat twój?” (Rdz 4, 9) – Parafie i wspólnoty

To co zostało powiedziane odnośnie do Kościoła powszechnego, trzeba zastosować w życiu parafii i wspólnot. Czy w tych rzeczywistościach kościelnych daje się doświadczyć przynależności do jednego ciała? Ciała, które zarazem otrzymuje i dzieli się tym, co Bóg pragnie ofiarować? Ciała, które zna i troszczy się o swoje najsłabsze członki, ubogie i małe? Czy też chronimy się w miłość uniwersalną, która angażuje się daleko w świecie, zapominając o Łazarzu, który siedzi przed naszymi zamkniętymi drzwiami? (por. Łk 16, 19-31).

Aby przyjąć i w pełni owocnie wykorzystać to, co Bóg nam daje, trzeba pokonać granice Kościoła widzialnego w dwóch kierunkach.

Po pierwsze, jednocząc się w modlitwie z Kościołem w niebie. Kiedy ziemski Kościół się modli, powstaje wspólnota wzajemnej służby i dobra, która dociera aż przed oblicze Boga. Ze świętymi, którzy znaleźli swoją pełnię w Bogu, stanowimy część tej wspólnoty, w której obojętność zostaje przezwyciężona przez miłość. Kościół niebieski nie jest tryumfujący dlatego, że odwrócił się plecami do cierpień świata i sam zaznaje radości. Raczej święci mogą już kontemplować i radować się z faktu, że dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa pokonali ostatecznie obojętność, zatwardziałość serca i nienawiść. Dopóki to zwycięstwo miłości nie ogarnie całego świata, święci wędrują z nami jeszcze jako pielgrzymi. Św. Teresa z Lisieux, doktor Kościoła, przekonana, że radość w niebie ze zwycięstwa miłości ukrzyżowanej nie jest pełna, dopóki choćby tylko jeden człowiek na ziemi cierpi i się skarży, pisała: „Bardzo liczę na to, że nie będę bezczynna w niebie, moim pragnieniem jest nadal pracować dla Kościoła i dla dusz” (List 254 z 14 lipca 1897 r.).

My również mamy udział w zasługach i radości świętych, a oni uczestniczą w naszej walce i w naszym pragnieniu pokoju i pojednania. Ich radość ze zwycięstwa zmartwychwstałego Chrystusa jest dla nas źródłem siły, aby przezwyciężyć liczne formy obojętności i zatwardziałości serca.

Z drugiej strony, każda wspólnota chrześcijańska jest powołana do przekraczania progu, który pozwala jej wejść w relację z otaczającym ją społeczeństwem, z ubogimi i dalekimi. Kościół ze swej natury jest misyjny, nie zasklepiony na samym sobie, ale posłany do wszystkich ludzi.

Tą misją jest cierpliwe dawanie świadectwa o Tym, który chce doprowadzić do Ojca całą rzeczywistość i każdego człowieka. Misja jest tym, czego miłość nie może przemilczeć. Kościół idzie za Jezusem Chrystusem drogą, która go prowadzi do każdego człowieka, aż po krańce ziemi (por. Dz 1, 8). W ten sposób możemy zobaczyć w naszym bliźnim brata i siostrę, za których Chrystus umarł i zmartwychwstał. Wszystko, co otrzymaliśmy, otrzymaliśmy także dla nich. I podobnie, to co ci bracia posiadają, jest darem dla Kościoła i dla całej ludzkości.

Drodzy bracia i siostry, jakże pragnę, aby miejsca, w których wyraża się Kościół, w szczególności nasze parafie i nasze wspólnoty, stały się wyspami miłosierdzia na morzu obojętności!

3. „Umacniajcie serca wasze!” (Jk 5, 3) – Poszczególny wierny

Również jako pojedyncze osoby mamy pokusę obojętności. Mamy przesyt wstrząsających wiadomości i obrazów, które nam opowiadają o ludzkim cierpieniu, i zarazem czujemy całą naszą niemożność działania. Co zrobić, aby nie dać się wciągnąć w tę spiralę przerażenia i bezsilności?

Po pierwsze, możemy modlić się we wspólnocie Kościoła ziemskiego i niebieskiego. Nie lekceważmy siły modlitwy wielu! Inicjatywa 24 ore per il Signore – „24 godziny dla Pana” – która, jak ufam, będzie podjęta w całym Kościele, także na szczeblu diecezjalnym, w dniach 13 i 14 marca, ma być wyrazem tej potrzeby modlitwy.

Po drugie, możemy pomagać poprzez gesty miłosierdzia, docierając zarówno do bliskich, jak i dalekich dzięki licznym organizacjom charytatywnym Kościoła. Wielki Post jest czasem sprzyjającym temu, aby okazać to zainteresowanie drugiemu, poprzez znak, choćby mały, ale konkretny, naszego udziału w powszechnym człowieczeństwie.

I po trzecie, cierpienie drugiego stanowi wezwanie do nawrócenia, bowiem potrzeba, w jakiej znajduje się brat, przypomina mi o słabości mojego życia, o mojej zależności od Boga i od braci. Jeżeli pokornie będziemy prosić o łaskę Bożą i pogodzimy się z tym, że nasze możliwości są ograniczone, wówczas zaufamy w nieskończone możliwości, jakie kryją się w miłości Bożej. I będziemy mogli oprzeć się diabelskiej pokusie, która skłania nas do wierzenia, że sami możemy się zbawić i zbawić świat.

Chciałbym was wszystkich prosić, abyśmy dla przezwyciężenia obojętności i naszych pretensji do wszechmocy przeżywali ten czas Wielkiego Postu jako drogę formacji serca, jak wyraził się Benedykt XVI (por. enc. Deus caritas est, 31). Mieć serce miłosierne to nie znaczy mieć serce słabe. Kto chce być miłosierny, musi mieć serce mocne, stałe, niedostępne dla kusiciela, a otwarte na Boga. Serce, które pozwala przeniknąć się Duchowi i daje się prowadzić na drogi miłości, które wiodą do braci i sióstr. W gruncie rzeczy serce ubogie, czyli takie, które zna swoje ubóstwo i poświęca się dla drugiego.

Dlatego, drodzy bracia i siostry, pragnę modlić się razem z wami do Chrystusa w tym Wielkim Poście: „Fac cor nostrum secundum cor tuum” – „Uczyń serca nasze według serca Twego” (Suplikacja z Litanii do Najświętszego Serca Jezusa). Wówczas będziemy mieli serce mocne i miłosierne, czujne i szczodre, które nie daje się zamknąć w sobie i nie wpada w wir globalizacji obojętności.

Wyrażając to pragnienie, zapewniam o mojej modlitwie o to, aby każdy człowiek wierzący i każda wspólnota kościelna owocnie przebyli tę drogę wielkopostną, i proszę was o modlitwę za mnie. Niech Pan wam błogosławi, a Matka Boża niech was otacza opieką.

Watykan, 4 października 2014 r. Święto św. Franciszka z Asyżu

FRANCISCUS PP

Godzinki o Męce Pańskiej

Zacznijcie wargi nasze chwalić Pańskie rany,
Pomnij duszo, jak Jezus był ukatowany.
    Wspomóż, niewinny Jezu, krwawą Swoją męką,
A wybaw nas potężną z wiecznej toni ręką.
Chwała bądź Bogu w Trójcy Jedynemu
Ojcu i Synowi, wspólnie Duchowi Świętemu.
    Jak była na początku od wieków przedwiecznie,
    Niech Bóg w Trójcy Jedyny chwalon będzie wiecznie

HYMN

Witaj Jezu w Ogrójcu w modłach krwią spocony,
Przez Anioła wzmocniony przez ucznia zdradzony.

Przez wrogów krwi Twej chciwych jak zabójca pojmany

W dom Annasza wiedziony, bity, krępowany.

Ucznie cię odstępują, bojaźń je zwycięża,

Piotr się trzykroć zapiera, mówiąc: nie znam męża.

Fałszywe świadki na śmierć Pana oskarżają,

Niewinnego Baranka, na ofiarę dają.

W. Niech będzie pochwalona Najświętsza Krew i rany Pana Jezusa.
O. Teraz i na wieki wieków, Amen.

W. Panie, wysłuchaj modlitwy nasze,
O. A wołanie nasze niech do Ciebie przyjdzie.

W. Błogosławmy Panu,
O. Bogu chwała.

W. A dusze wiernych zmarłych przez miłosierdzie Boże niech odpoczywają w pokoju 

      wiecznym,
O. Amen.

Na Prymę

    Wspomóż, niewinny Jezu, krwawą Swoją męką,
A wybaw nas potężną z wiecznej toni ręką.
Chwała bądź Bogu w Trójcy Jedynemu
Ojcu i Synowi, wspólnie Duchowi Świętemu.
    Jak była na początku od wieków przedwiecznie,
    Niech Bóg w Trójcy Jedyny chwalon będzie wiecznie

HYMN

Witaj Jezu cierpliwy, rano prowadzony,

Do Piłata, przed sądem zbójców Swych stawiony.

Piłat w Jezusie winy żadnej nie znajduje

Do Heroda tłumowi wieść go rozkazuje.

Herod przez chciwość cudów, gdy pytania czyni,

Rozgniewany milczeniem świętym, Boga wini.

W białą szatę na wzgardę przyobleczonego,

Oddaje Piłatowi Baranka cichego.

W. Niech będzie pochwalona Najświętsza Krew i rany Pana Jezusa,
O. Teraz i na wieki wieków. Amen.

W. Panie, wysłuchaj modlitwy nasze,
O. A wołanie nasze niech do Ciebie przyjdzie.

W. Błogosławmy Panu,
O. Bogu chwała.

W. A dusze wiernych zmarłych przez miłosierdzie Boże niech odpoczywają w pokoju

     wiecznym,
O. Amen.

Na Tercję

    Wspomóż, niewinny Jezu, krwawą Swoją męką,
A wybaw nas potężną z wiecznej toni ręką.
Chwała bądź Bogu w Trójcy Jedynemu
Ojcu i Synowi, wspólnie Duchowi Świętemu.
    Jak była na początku od wieków przedwiecznie,
    Niech Bóg w Trójcy Jedyny chwalon będzie wiecznie

HYMN

Witaj Jezu niewinny, oprawcom wydany,

Do słupa przywiązany nago biczowany.

Jako z krynicy żywej, tak z świętego Ciała,

Krew Twa święta przez mnogie rany wyciekła.

A ubranemu w szkarłat, na śmiechy ludowe,

Trzcinę za berło dają, cierniem wieńczą głowę.

Ku wzgardzie klęczą przy nim, a pluć nań się ważą,

Biją w twarz zawiązaną, prorokować każą.

W. Niech będzie pochwalona Najświętsza Krew i rany Pana Jezusa,
O. Teraz i na wieki wieków. Amen.

W. Panie, wysłuchaj modlitwy nasze,
O. A wołanie nasze niech do Ciebie przyjdzie.

W. Błogosławmy Panu,
O. Bogu chwała.

W. A dusze wiernych zmarłych przez miłosierdzie Boże niech odpoczywają w pokoju wiecznym,
O. Amen.

Na Sekstę

    Wspomóż, niewinny Jezu, krwawą Swoją męką,
A wybaw nas potężną z wiecznej toni ręką.
Chwała bądź Bogu w Trójcy Jedynemu
Ojcu i Synowi, wspólnie Duchowi Świętemu.
    Jak była na początku od wieków przedwiecznie,
    Niech Bóg w Trójcy Jedyny chwalon będzie wiecznie.

HYMN

Witaj, Jezu, przed sądem Piłata stawiony,

I wyrokiem niesłusznym na śmierć potępiony.

Piłat żadnej przyczyny, śmierci nie znajduje,

Obmył ręce, a wyrok straszny podpisuje.

Wychodzi Jezus z miasta, krzyżem obciążony,

Na twarz w drodze po trzykroć, upada zemdlony.

Od własnego narodu męczon, lżony, bity,

Przywiedzion jest na miejsce, gdzie ma być zabity.

W. Niech będzie pochwalona Najświętsza Krew i rany Pana Jezusa,
O. Teraz i na wieki wieków. Amen.

W. Panie, wysłuchaj modlitwy nasze,
O. A wołanie nasze niech do Ciebie przyjdzie.

W. Błogosławmy Panu,
O. Bogu chwała.

W. A dusze wiernych zmarłych przez miłosierdzie Boże niech odpoczywają w pokoju

wiecznym,
O. Amen.

Na Nonę

    Wspomóż, niewinny Jezu, krwawą Swoją męką,
A wybaw nas potężną z wiecznej toni ręką.
Chwała bądź Bogu w Trójcy Jedynemu
Ojcu i Synowi, wspólnie Duchowi Świętemu.
    Jak była na początku od wieków przedwiecznie,
    Niech Bóg w Trójcy Jedyny chwalon będzie wiecznie.

HYMN

Witaj Jezu do krzyża gwoźdźmi przykuwany,

Sromotnie podwyższony, z łotry porównany.

Ręce i nogi święta, srogie ostrza bodły,

A Pan za swe zabójce, czyni Ojcu modły.

Łotrowi skruszonemu niebo obiecuje,

Uczniowi Swą zemdloną Matkę przekazuje.

Gdy w śmierci ofiarował Bóg modlitwę Swoją,

Pragnął, a zabójcy octem i żółcią go poją.

Zatem Pan po spełnionej przenajświętszej Męce.

Oddał Ducha Swojego w Boga Ojca ręce.

W. Niech będzie pochwalona Najświętsza Krew i rany Pana Jezusa,
O. Teraz i na wieki wieków. Amen.

W. Panie, wysłuchaj modlitwy nasze,
O. A wołanie nasze niech do Ciebie przyjdzie.

W. Błogosławmy Panu,
O. Bogu chwała.

W. A dusze wiernych zmarłych przez miłosierdzie Boże niech odpoczywają w pokoju

wiecznym,
O. Amen.

Na Nieszpory

    Wspomóż, niewinny Jezu, krwawą Swoją męką,
A wybaw nas potężną z wiecznej toni ręką.
Chwała bądź Bogu w Trójcy Jedynemu
Ojcu i Synowi, wspólnie Duchowi Świętemu.
    Jak była na początku od wieków przedwiecznie,
    Niech Bóg w Trójcy Jedyny chwalon będzie wiecznie.

HYMN

Witaj , ofiarny Jezu, wiszący przed zgrają,

Jeszcze z boku świętego Krew Twą wytaczają.

Człowiek bez winy żadnej, Bóg, który nas stworzył,

Umarł za grzechy nasze, by nam raj otworzył.

Nikodem ciało z krzyża z Józefem składają,

Matce najboleśniejszej ze czcią oddawają.

Która łzami je myjąc z przyjaciółmi swymi

Opatruje nabożnie maściami wonnymi.

W. Niech będzie pochwalona Najświętsza Krew i rany Pana Jezusa,
O. Teraz i na wieki wieków. Amen.

W. Panie, wysłuchaj modlitwy nasze,
O. A wołanie nasze niech do Ciebie przyjdzie.

W. Błogosławmy Panu,
O. Bogu chwała.

W. A dusze wiernych zmarłych przez miłosierdzie Boże niech odpoczywają w pokoju wiecznym,
O. Amen.

Na Kompletę

   Weź na swą łaskę, Jezu, Boże nasz i Panie

Wstrzymaj za nas grzechy nasze słuszne swe karanie.

Wspomóż, niewinny Jezu, krwawą Swoją męką,
A wybaw nas potężną z wiecznej toni ręką.
Chwała bądź Bogu w Trójcy Jedynemu
Ojcu i Synowi, wspólnie Duchowi Świętemu.
    Jak była na początku od wieków przedwiecznie,
    Niech Bóg w Trójcy Jedyny chwalon będzie wiecznie.

HYMN

Witaj Jezu przez Matkę smutną opłakany,

I ze łzami sług wiernych w grobie pochowany.

Faryzeusze potem wielką trwogę czują,

Grób, by Zbawca nie powstał, próżno pieczętują.

Pełnią się Boską mocą, Boskie tajemnice,

Pan śmierć pokonał, ziścił świętą obietnicę.

Daj nam Jezu niech śmierć Twa i Twe zmartwychwstanie,

Wiekuistym żywotem i dla nas się stanie.

W. Niech będzie pochwalona Najświętsza Krew i rany Pana Jezusa,
O. Teraz i na wieki wieków. Amen.

W. Panie, wysłuchaj modlitwy nasze,
O. A wołanie nasze niech do Ciebie przyjdzie.

W. Błogosławmy Panu,
O. Bogu chwała.

W. A dusze wiernych zmarłych przez miłosierdzie Boże niech odpoczywają w pokoju wiecznym,
O. Amen.

Ofiarowanie Godzinek

Z pokłonem prosim, Jezu, przyjmij te godziny,

Na cześć srogiej Swej męki, a zgładź nasze winy.

Jezu, przez śmierć okrutną i przez rany ciężkie,

Prosim, przyjm nas do nieba przez ręce anielskie.

Daj, byśmy Ciebie sercem zawsze miłowali,

I po śmierci na wieki w niebie wychwalali.

W. O Jezu Zbawicielu świata umęczony,
O. Bądź teraz i na zawsze od nas pochwalony.

 Módlmy się:

Jezu Chryste, Panie nasz, Baranku Boży, niewinna za grzechy nasze ofiaro, który przez nieograniczoną ku ludziom miłość, poniosłeś mękę okrutną i haniebną śmierć na krzyżu; + Jezu Najsłodszy, którego Ciało święte ze czcią pogrzebane, do trzeciego dnia w grobie spoczywało, *racz sprawić łaską Twoją, abyśmy dla świata obumarłszy, Tobie jednemu zawsze się poświęcili i Twego przykazania z gorliwością strzegli. + Który żyjesz i królujesz w Trójcy Przenajświętszej Bóg po wszystkie wieki wieków. Amen.