Wielki Post - dzień dwudziesty ósmy

1  Przed Tobą, Ojcze, stajemy skruszeni

I obciążeni winami,

A niosąc w sobie bezsilną samotność,

Szukamy Twojej pomocy.

2  Bo przecież jesteś troskliwym pasterzem

I nie chcesz śmierci grzesznika,

Lecz by przed Tobą ukorzył się szczerze,

A przez to życie otrzymał.

3  W tym świętym czasie powrotu do Ciebie,

Gdy dajesz łaskę pokuty,

O miłosierdzie błagamy z nadzieją

I zło naprawić pragniemy.

4  Potężne światło, jaśniejsze od słońca,

Którego tarcza już wschodzi,

Wielbimy Ciebie, nasz Boże i Panie,

W Najświętszej Trójcy Jedyny. Amen.

/Hymn z Jutrzni/

Wielki Post jest (...) okresem, w którym łaska powinna " nas ogarniać" w sposób szczególny.

 W tym celu jest rzeczą konieczną, abyśmy się po prostu otwarli na nią: istotne, 

łaska Boża nie tyle jest przedmiotem, który można zdobyć, ile raczej zależy od chętnego 

i radosnego przyjęcia, jako daru, bez stawiania przeszkód. Konkretnie jest to możliwe przede wszystkim za pomocą postawy głębokiej modlitwy, która właśnie pociąga za sobą 

wdanie się w dialog z Panem: potem, za pomocą postawy szczerej pokory, 

ponieważ wiara postawy jest właśnie przylgnięciem umysłu i serca do Słowa Bożego:

 i wreszcie, za pomocą postawy prawdziwej miłości bliźniego, która pozwoliłaby 

przejawić się całej miłości, której my sami już staliśmy się przedmiotem ze strony Boga.

                                                               św. Jan Paweł II, Rzym, 15 marca 1981 r.

+++

O najsłodszy Jezu, co Cię skłoniło do cierpienia i jak wielka miłość ogarnęła Cię w czasie 

Twojej męki! Powiedz mi jednak mój Jezu, czy nie mogłeś odkupić człowieka i zbawić duszy mojej bez tak wielkiego zbytku miłości, przez łagodniejszą karę i uczucie bardziej umiarkowane? O niewysłowione boleści mojego Pana, o miłości wytrwała, niezwyciężona, niepojęta. Jezu mój, kiedyż potrafię odpłacić Ci się miłością, jaką Ci winienem i jakiej pragnę?

Jest pewne, że na przyszłość trzeba, abym żyjąc zawsze umierał... i chociażbym cierpiał 

w tym życiu, ile tylko mogę, będzie to zawsze mało w porównaniu z moimi grzechami. Co więcej, największy krzyż ze wszystkich krzyżów, boleść nad wszystkie boleści to fakt, że obraziłem Ciebie, mój Boże.

Jezu, jedyna moja miłości, nie opuszczaj mnie; czyń ze mną w tym życiu, co Ci się podoba, 

i daj tyle krzyżów, ile chcesz: zdaję się na każde Twoje upodobanie. Proszę Cię tylko, 

nie dozwól nigdy, abym przez grzech tracił Twoją łaskę 

(bł. Henryk Suzo).